ಬದುಕ ರೂಪುಗೊಳಿಸೋ ರೂಪವಿಲ್ಲದ ನಿರೂಪಕ.

ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ಬಾರಿ ಅಂದ್ಕೊತಿನಿ ಇವತ್ತು ಇದನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಸಬೇಕು ಅಂತ. ಆದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ , ಕಾಡಿ ಕಾಡಿ, ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆದು ಕೊಳ್ಳು (ಕೊಲ್ಲು)ತ್ತೆ  ಆ ಮಾಯೆ. ಅದರ ಮಾಯಾವಿ ಶಕ್ತಿಯೇ ಅಂಥದ್ದು, ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಬೇಡ ಅನ್ನುತ್ತೆ, ಬಿಟ್ ಬಿಟ್ರೆ ಬಂದು ತಬ್ಬುತ್ತೆ.

ನೀವದನ್ನು ಚಟ ಅನ್ನಬಹುದು, ವೀಕ್ ಮೈಂಡ್ ಅನ್ನಬಹುದು, ಹವ್ಯಾಸ ಅನ್ನಬಹುದು, ಅದೃಷ್ಟ ಅನ್ನಬಹುದು, ಏಕಾಗ್ರತಾಹೀನ ಅನ್ನಬಹುದು, ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಏನೋ ಅಂತ ಹೇಳಿಬಿಡಬಹುದು. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಅದನ್ನು ಒಂದು ಪದದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸೋದು ಕಷ್ಟ ಅಂತ ಭಾವಿಸ್ತೀನಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ನಮಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಲಿಸಿರುತ್ತೆ. ಭಯ, ಪ್ರೀತಿ, "ವಿನಯ", ಆಸೆ, ಖುಷಿ, ಮೋಸ, ನೋವು, ತ್ಯಾಗ, ಎಲ್ಲದರ ಅನುಭವವನ್ನು ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಧಾರೆ ಎರೆದು ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತೆ.

ಎಲ್ಲದರ ನಂತರವೂ ನಾವು ಅದನ್ನ ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಾ ಇರ್ತಿವಿ. ಉದಾಗೆ ಸಿಗರೇಟ್ ಸೇದೊನು ಭಯ, ಖುಷಿ, ನೋವು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಅದರ ಮುಖಾಂತರ ಅನುಭವಿಸಿರುತ್ತಾನೆ, ಸಿಗರೇಟ್ ಸೇದಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅವನಿಗೆ ಏನನ್ನು ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಆಗೊಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿರ್ತಾನೆ. ಪ್ರೀತಿಸುವ ಹುಡುಗನಿಗೆ ತನ್ನ ಹುಡುಗಿಯ ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ "ಭಾವ". ತಾಯಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ "ಕೃಷ್ಣಾ"ರ್ಪಣ ಮಸ್ತು. ಸರ್ವರೂ ಹೀಗೆ ಒಂದಲ್ಲೊಂದು ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ "ತಮ್ಮ"  ನಂಬಿಕೆಗೆ ಕಟಿ ಬದ್ದರು.

ವಿಷಯ ಯಾವುದೇ ಆಗಲಿ ಅದರಲ್ಲಿರುವ ನಂಬಿಕೆ ಒಂದೇ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೂ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನಾವು ಬದುಕಿಗೆ ಬೇಕಾದ್ದನ್ನು "ನವೀನ" ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತಾ ಹೋಗ್ತಿವಿ,

ಆದ್ರೆ ಬರಿ ಕಲಿತರೆ ಸಾಕಾಗೋದಿಲ್ಲ,

ಕಲಿತದ್ದನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಲ್ವ?